دلتنگی‌های آدمی را باد ترانه‌ای می‌خواند
رویاهایش را آسمانِ پرستاره نادیده می‌گیرد
و هر دانه‌ی برفی به اشکی نریخته می‌ماند
سکوت سرشار از سخنانِ ناگفته است
از حرکاتِ ناکرده
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نیامده.
در این سکوت حقیقتِ ما نهفته است
حقیقتِ تو و من.
...
از بخت‌یاریِ ماست شاید که آن‌چه می‌خواهیم یا به دست نمی‌آید یا از دست می‌گریزد.
